تاثیر هشت هفته تمرین استقامت عضلانی در آب و خشکی بر برخی پارامترهای کینماتیکی راه رفتن مردان سالمند

چکیده زمینه تحقیق: از تبعات افزایش سن و ورود به دوره سالمندی می توان به کاهش سرعت حرکت، ضعف و اختلالت عملکردی و کاهش قدرت اشاره نمود. ورزش و فعالیت بدنی مناسب، از جمله راهکارهای سودمند برای پیشگیری و مقابله با این مشکل شناخته شده است. هدف از انجام این تحقیق، بررسی اثر حاصل از تمرینات استقامتی عضلانی در آب و خشکی بر روی برخی پارامترهای کینماتیکی (سرعت راه رفتن، طول گام، ریتم گام برداری، زاویه مچ پا، زاویه زانو و زاویه ران در فاز تماس پاشنه پا با زمین و در فاز جدا شدن پنجه از زمین) راه رفتن در مردان سالمند بود. مواد و روش ها: 23 مرد سالمند سالم با میانگین سنی 2.57±63 سال، قد 6.93±170 سانتی متر و وزن 8.52±78 کیلوگرم در این تحقیق شرکت کردند. قبل از آغاز دوره تمرینی، از راه رفتن آزمودنی ها با استفاده از دستگاه آنالیز حرکت، پارامترهای مورد نظر اندازه گیری گردید. سپس آزمودنی ها به سه گروه تمرین در آب (8 نفر)، تمرین در خشکی (7 نفر) و گروه کنترل (8 نفر) تقسیم شدند. گروه های تمرین به مدت هشت هفته، دو جلسه در هفته به تمرین در آب و خشکی پرداختند. در طی این دوره، گروه کنترل فعالیت روزانه خود را حفظ کردند. پس از اتمام دوره تمرینی، پارامترهای مورد بار دیگر با شرایط مشابه پیش آزمون اندازه گیری شد. برای آنالیز داده های خام با استفاده نرم افزار matlab 2011 انجام شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش آمار توصیفی، t وابسته آزمون مانوا و آزمون تعقیبی scheff در سطح معناداری p?0.05 استفاده شد. یافته های تحقیق: نتایج در گروهی که به تمرین در آب پرداخته بودند نشان داد که در پارامترهای طول گام، زاویه مچ پا در لحظه جدا شدن پنجه از زمین تفاوت معنادار بود، و در دیگر پارامترها تفاوت معنادار نبود، و در گروه تمرین خشکی در پارامترهای سرعت راه رفتن و طول گام تفاوت معنادار بود و در دیگر پارامتر تفاوت معنادار نشان داده نشد. همچنین نتایج حاکی از اختلاف معناداری در پارامترهای طول گام، سرعت را رفتن، زاویه ران در لحظه تماس پاشنه با زمین و زاویه ران در لحظه جدا شدن پنجه از زمین نتایج گروه تمرین در آب و تمرین در خشکی بود. و در دیگر پارامترهای تفاوت معناداری نشان داده نشد. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این تحقیق، موید نقش تمرین استقامت عضلانی در بهبود طول گام و بهبود اندک در برخی پارامترهای دیگر سالمندان بود که با توجه به عدم بهبود در هیچ یک از پارامترهای در گروه کنترل، می توان بهبود برخی پارامترهای کینماتیکی راه رفتن در گروه های تجربی به اثر تمرینات نسبت داد. بهبود طول گام از تقویت عضلات و بهبود تعادل آن ها شده، که این باعث شده گام های بلندتر برداشته، و مسافت بیشتری طی کنند.